آیا کوهنوردی رشته‌ای مناسب برای همه گروه هاست؟
هرساله با گرم شدن هوا افراد زیادی کوهنوردی را جزو برنامه های هفتگی خود قرار می دهند. لازم است این گروه بخصوص افراد بالای 50 سال و یا افرادی که دارای بیماری های زمینه ای هستند باید قبل از کوهپیمائی معاینات پزشکی داشته باشند.
بیماران قلبی با سابقه سکته قلبی و استنت، فشار خون کنترل نشده، صرع و یا سابقه جدید جراحی چشم نباید کوه بروند. توصیه میشود افرادی که برای اولین بار قصد کوهنوردی دارند، حتما باید از حدود یک هفته قبل، یکسری ورزش ها مانند ورزش های استقامتی و هوازی را در دستور کار قرار دهند تا با دم عمیق و تنفس شکمی و بازدم طولانی عضلات ریه را برای صعود به کوه تقویت کرد تا گنجایش حجم بیشتری از هوا را داشته باشند. هر دو گروه بیماران قلبی و تنفسی همیشه بهتر است تنهائی به کوه نرفته و داروهای خود را همراه داشته باشند.
در افراد مبتلا به فشارخون:
کوهنورد در ارتفاعات پایین سبب تعادل اما در ارتفاع بیش از چهار تا پنج هزار متر فشار بیشتر میشود. در افراد مبتلا به اختلالات تنفسی نظیر آسم، سقف ارتفاع روزانه کوهنوردی نباید بیش از 300 تا 500 متر باشد.
در بیمارانی که به تازگی جراحی شبکیه و قرنیه داشته اند تا دو ماه پس جراحی به کوهنوردی نپردازید. در بیماران مبتلا به صرع کوهنوردی ممنوع است. زیرا در ارتفاع، اکسیژن کمتری به مغز رسیده و شروع حمله را تسهیل مینماید.
در بیماران دیابتی، در حین صعود به کوه ابتدا در بدن قند خون افت و در ادامه سبب ترشح هورمون ضد انسولین در بدن میشود. لذا تنظیم قند در ارتفاع به هم ریخته و سبب عوارض خطرناک در بیماران وابسته به انسولین میشود.
ضمنا توجه داشته باشید که دستگاه تست قند خون در ارتفاع، بدلیل دمای کمتر از محدوده 10 تا 40 درجه سانتی گراد فاقد کارائی است. این دستگاه ها در دمای بسیار گرم و یا بسیار سرد کارائی نداشته و ارائه اطلاعات غلط ممکن است بیمار را وادار به استفاده از دوز کمتر و یا بیشتر انسولین بنمایند. افرادی که دچار بیماری دیابت همچنین باید توجه داشته باشند که هستند نیز زمانی که از ارتفاع بالا می روند، این حالت ها را تجربه می کنند. با دست کم گرفتن علائم بیماری ممکن است علائم اولیه به ورم پرده های داخلی بدن مانند پرده های دور شکم، قلب، ریه و مغز تبدیل و حتی ممکن است مرگ بیمار را به دنبال داشته باشد.
در بیماران مبتلا به میگرن، علائم بیماری در حین صعود به ارتفاع تشدید میشود. لذا به این گروه از بیماران توصیه میشود داروهای خود را در کوهنوردی بهمراه داشته باشند و همواره با پزشک همراه تیم مشورت کنند. در زمان کوهپیمائی باید ارتفاع را بتدریج افزایش داده و مرتبا توقف های کوتاه داشته باشند، آب به میزان کافی مصرف کنند و از عینک های محافظ UV استفاده کنند.
در بیماران مبتلا به آرتروز اساسا کوهنوردی ممنوع و یا حداکثر در موارد درد مفصلی کوهنوردی بسیار سبک و آهسته باشد. وزن کوله پشتی در کوهنوردان سالم غالبا یک چهارم تا یک پنجم وزن آنها در نظر گرفته میشود. در حالیکه میباید در بیماران دارای ضایعات ارتوپدی نظیر درد کمر و زانو وزن کوله پشتی کمتر از یک پنجم وزن بدنشان باشد.
ارتفاع زدگی در کوهنوردان:
در ارتفاع زدگی کوهنوردان دچار اختلالات قلبی شامل؛ درد قفسه سینه، سختی تنفس، سرگیجه وحالت تهوع، خونریزی گوارشی، سردرد، کوفتگی و زانودردهای شایعی میشوند که برای رفع آنها از داروهایی مانند پروفن و سایر ضد التهاب ها استفاده میکنند که اثر سوء بیشتری بر خونریزی گوارشی آنها دارد. کوهنوردان باید توجه داشته باشند که اگر مبتلا به زخم معده باشند، 14 روز قبل از کوهپیمائی به درمان آن بپردازند. هرگز برای رفع علائم ارتفاع زده گی از آمپول دگزامتازون استفاده نشود زیرا سبب خونریزی گوارشی میشود.